ความแตกต่างระหว่างการเชื่อมแบบโอเวอร์เลย์และการเผชิญแบบแข็ง

การเชื่อมแบบซ้อนทับและการกลึงผิวแข็งเป็นเทคนิคสองประการที่ใช้กันทั่วไปในอุตสาหกรรมเพื่อปรับปรุงความทนทานและความต้านทานการสึกหรอของส่วนประกอบภายใต้สภาวะการทำงานที่รุนแรง แม้ว่ากระบวนการทั้งสองมีเป้าหมายเพื่อเพิ่มคุณสมบัติพื้นผิวของวัสดุ แต่ก็มีความแตกต่างที่ชัดเจนในการใช้งาน วัสดุที่ใช้ และคุณสมบัติผลลัพธ์ ในบทความนี้ เราจะสำรวจความแตกต่างระหว่างการเชื่อมแบบซ้อนทับและการกลึงผิวแข็งในแง่ของกระบวนการ วัสดุ ตลอดจนข้อดีและข้อจำกัดตามลำดับ

การเชื่อมแบบโอเวอร์เลย์คืออะไร

การเชื่อมแบบซ้อนทับหรือที่เรียกว่าการหุ้มหรือพื้นผิวเกี่ยวข้องกับการฝากชั้นของวัสดุที่เข้ากันได้ไว้บนพื้นผิวของโลหะฐาน ซึ่งสามารถทำได้ผ่านกระบวนการต่างๆ เช่น การเชื่อมอาร์กแบบจุ่ม (SAW) การเชื่อมอาร์กโลหะด้วยแก๊ส (GMAW) หรือการเชื่อมอาร์กแบบถ่ายโอนพลาสมา (PTAW) วัสดุซ้อนทับจะถูกเลือกโดยพิจารณาจากความเข้ากันได้กับโลหะฐานและคุณสมบัติพื้นผิวที่ต้องการ

วัสดุที่ใช้ในการเชื่อมแบบซ้อนทับ:

1. การทับซ้อนของการเชื่อม: ในเทคนิคนี้ วัสดุที่ซ้อนทับโดยทั่วไปจะเป็นโลหะตัวเติมสำหรับการเชื่อม ซึ่งอาจเป็นเหล็กกล้าคาร์บอนต่ำ สแตนเลส หรือโลหะผสมที่มีนิกเกิลเป็นส่วนประกอบหลัก วัสดุปิดทับรอยเชื่อมถูกเลือกโดยพิจารณาจากความต้านทานการกัดกร่อน ความต้านทานการสึกหรอ หรือคุณสมบัติที่อุณหภูมิสูง

ข้อดีของการเชื่อมแบบซ้อนทับ:

1. ความคล่องตัว: การเชื่อมแบบซ้อนทับช่วยให้สามารถใช้วัสดุได้หลากหลายสำหรับการปรับเปลี่ยนพื้นผิว ให้ความยืดหยุ่นในการปรับแต่งคุณสมบัติการซ้อนทับตามความต้องการเฉพาะ

2. คุ้มค่า: การเชื่อมแบบซ้อนทับเป็นโซลูชันที่คุ้มค่าสำหรับการปรับปรุงคุณสมบัติพื้นผิวของส่วนประกอบ เนื่องจากมีการใช้วัสดุราคาแพงเพียงชั้นที่ค่อนข้างบางบนโลหะฐาน

3. ความสามารถในการซ่อมแซม: การเชื่อมแบบซ้อนทับสามารถใช้เพื่อซ่อมแซมพื้นผิวที่ชำรุดหรือสึกหรอ เพื่อยืดอายุการใช้งานของส่วนประกอบ

ข้อจำกัดของการเชื่อมแบบซ้อนทับ:

1. ความแข็งแรงของพันธะ: ความแข็งแรงของพันธะระหว่างวัสดุที่ซ้อนทับกับโลหะฐานอาจเป็นปัญหาได้ เนื่องจากการติดที่ไม่เพียงพออาจส่งผลให้เกิดการหลุดร่อนหรือความเสียหายก่อนเวลาอันควร

2. ความหนาที่จำกัด: โดยทั่วไปการเชื่อมแบบซ้อนทับจะถูกจำกัดให้มีความหนาเพียงไม่กี่มิลลิเมตร ทำให้ไม่เหมาะกับการใช้งานที่ต้องการคุณสมบัติพื้นผิวที่ได้รับการปรับปรุงชั้นที่หนาขึ้น

3. โซนที่ได้รับผลกระทบจากความร้อน (HAZ): ความร้อนที่ป้อนเข้าในระหว่างการเชื่อมแบบซ้อนทับอาจทำให้เกิดการก่อตัวของโซนที่ได้รับผลกระทบจากความร้อน ซึ่งอาจแสดงคุณสมบัติที่แตกต่างจากวัสดุที่ซ้อนทับและวัสดุฐาน

Hard Facing คืออะไร

การหันหน้าแข็งหรือที่เรียกว่าการขึ้นผิวแข็งหรือการเชื่อมแบบสะสม เกี่ยวข้องกับการใช้ชั้นที่ทนทานต่อการสึกหรอกับพื้นผิวของส่วนประกอบเพื่อปรับปรุงความต้านทานต่อการเสียดสี การกัดเซาะ และแรงกระแทก โดยทั่วไปเทคนิคนี้จะใช้เมื่อข้อกังวลหลักคือความต้านทานการสึกหรอ

วัสดุที่ใช้ในการเผชิญหน้าแข็ง:

1. โลหะผสมที่หันหน้าแข็ง: วัสดุที่หันหน้าแข็งคือโลหะผสมที่โดยทั่วไปจะประกอบด้วยโลหะฐาน (เช่น เหล็ก) และองค์ประกอบโลหะผสม เช่น โครเมียม โมลิบดีนัม ทังสเตน หรือวาเนเดียม โลหะผสมเหล่านี้ถูกเลือกเนื่องจากมีความแข็งและทนทานต่อการสึกหรอเป็นพิเศษ

ข้อดีของการเผชิญหน้าแบบแข็ง:

1. ความแข็งที่เหนือกว่า: วัสดุที่หันหน้าเข้าหาแข็งถูกเลือกให้มีความแข็งเป็นพิเศษ ซึ่งช่วยให้ส่วนประกอบทนต่อการสึกหรอจากการเสียดสี แรงกระแทก และการใช้งานที่มีความเครียดสูง

2. ความต้านทานต่อการสึกหรอ: การหุ้มแบบแข็งช่วยเพิ่มความต้านทานการสึกหรอของพื้นผิวได้อย่างมาก ช่วยยืดอายุการใช้งานของส่วนประกอบในสภาวะการทำงานที่รุนแรง

3. ตัวเลือกความหนา: การปูผิวแข็งสามารถนำไปใช้กับชั้นที่มีความหนาต่างกันได้ ช่วยให้สามารถควบคุมปริมาณวัสดุที่ทนต่อการสึกหรอได้อย่างแม่นยำ

ข้อจำกัดของการเผชิญหน้าแบบแข็ง:

1. ความสามารถรอบด้านที่จำกัด: วัสดุที่หันหน้าเข้าหาแข็งมีวัตถุประสงค์หลักเพื่อต้านทานการสึกหรอ และอาจไม่ต้านทานการกัดกร่อน มีคุณสมบัติในอุณหภูมิสูง หรือคุณลักษณะเฉพาะอื่นๆ ที่จำเป็นในการใช้งานบางอย่างตามที่ต้องการ

2. ราคา: โลหะผสมที่หันหน้าแข็งมีแนวโน้มที่จะมีราคาแพงกว่าเมื่อเทียบกับวัสดุการเชื่อมแบบซ้อนทับ ซึ่งอาจเพิ่มต้นทุนในการปรับเปลี่ยนพื้นผิวได้

3. การซ่อมแซมที่ยาก: เมื่อใช้ชั้นที่หันหน้าแข็ง การซ่อมแซมหรือปรับเปลี่ยนพื้นผิวอาจเป็นเรื่องยาก เนื่องจากความแข็งสูงของวัสดุทำให้เชื่อมได้น้อยลง

บทสรุป:

การเชื่อมแบบซ้อนทับและการหันหน้าแข็งเป็นเทคนิคการปรับเปลี่ยนพื้นผิวที่แตกต่างกันซึ่งใช้เพื่อเพิ่มความต้านทานการสึกหรอและความทนทานของส่วนประกอบ การเชื่อมแบบซ้อนทับให้ความคล่องตัวและความคุ้มทุน ช่วยให้มีตัวเลือกที่หลากหลายสำหรับวัสดุซ้อนทับ เหมาะสำหรับการใช้งานที่ต้องการความต้านทานการกัดกร่อน ทนต่อการสึกหรอ หรือปรับปรุงคุณสมบัติที่อุณหภูมิสูง ในทางตรงกันข้าม การกลึงผิวแข็งจะเน้นที่ความต้านทานการสึกหรอเป็นหลัก โดยใช้โลหะผสมที่มีความแข็งเป็นพิเศษ เหมาะสำหรับการใช้งานที่มีการเสียดสี การกัดเซาะ และการกระแทกอย่างมาก การทำความเข้าใจข้อกำหนดเฉพาะของการใช้งานและคุณสมบัติพื้นผิวที่ต้องการเป็นกุญแจสำคัญในการเลือกเทคนิคที่เหมาะสมเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการ